قوز قرنیه یا کراتوکونوس یک بیماری و یک پدیده غیر التهابی  چشمی می باشد که چشم از حالت کروی و نازک بودن خارج و به حالت مخروطی تبدیل می گردد و شکل طبیعی چشم از بین رفته و باعث کاهش دید و آستیگماتیسم شدن چشم می گردد. این بیماری در سن جوانی و بلوغ شروع شده و تا سن 35، 40 سالگی ادامه پیدا می کند. هر چقدر این بیماری به موقع شناسایی گردد درمان آن راحت تر بوده و از پیشرفت این بیماری جلوگیری می گردد. قوز قرنیه سبب تاری و ضعیف شدن چشم می گردد و در بینایی فرد اختلال ایجاد می نماید. در حالی که علت دقیق قوز قرنیه هنوز ناشناخته است، عوامل متعددی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند.ازجمله  استعداد ژنتیکی، ناهنجاری در تولید کلاژن، مالش مزمن چشم و برخی بیماری های چشمی.

علائم:

علائم قوز قرنیه می تواند از خفیف تا شدید متفاوت باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تاری یا تحریف دید

تغییرات مکرر در شماره عینک

افزایش حساسیت به نور و تابش خیره کننده

مشکل در رانندگی در شب

سوزش و خارش چشم

خستگی چشم و سردرد

تشخیص:

یک متخصص چشم می تواند قوز قرنیه را از طریق یک معاینه جامع چشم، از جمله شرح حال دقیق پزشکی، آزمایش های بینایی، تصویر برداری قرنیه و اندازه گیری ضخامت قرنیه تشخیص دهد. تکنیک های تصویربرداری تخصصی مانند توپوگرافی قرنیه و توموگرافی انسجام نوری (OCT) نیز ممکن است برای ارزیابی شکل و ضخامت قرنیه استفاده شود.

عوارض ناشی از ابتلا به قوز قرنیه

بسته به شرایط بیمار، سرعت پیشرفت بیماری قوز قرنیه می تواند متفاوت باشد. مواردی وجود دارند که در آن ها، قرنیه با سرعت بالایی متورم می شود و به دنبال آن زخم قرنیه و کاهش شدید بینایی در آن ها عارض می شود. بروز این علائم به دلیل پارگی یکی از لایه های مهم داخلی قرنیه و وارد شدن مایعات به قرنیه ناشی می شود. در چنین مواردی، تورم و التهاب ایجاد شده در قرنیه خود به خود از بین می رود و مهم ترین عوارضی که بر جای می گذارد، کاهش شدید بینایی خواهد بود.

 

گزینه های درمان:

الف) عینک و لنزهای تماسی: در مراحل اولیه قوز قرنیه، عینک یا لنزهای تماسی نرم ممکن است برای اصلاح بینایی کافی باشد. با این حال، با پیشرفت بیماری، لنزهای تماسی تخصصی مانند لنزهای نفوذپذیر گاز سفت و سخت (RGP) یا لنزهای اسکلرال ممکن است توصیه شوند. این لنزها روی قرنیه مخدوش قرار می گیرند و دید واضح تری را ارائه می دهند و راحتی را بهبود می بخشند.

ب) پیوند متقابل قرنیه (CXL): پیوند متقابل قرنیه یک روش کم تهاجمی است که هدف آن تقویت قرنیه و توقف پیشرفت قوز قرنیه است. در طول این عمل، چشم در معرض نور ماوراء بنفش و ریبوفلاوین (ویتامین B2) قرار می گیرد که باعث تشکیل رشته های کلاژن جدید می شود و یکپارچگی ساختاری قرنیه را تقویت می کند.

ج) حلقه های قرنیه داخل استرومال (ICR): ICR ها که به عنوان ایمپلنت قرنیه یا اینتاک نیز شناخته می شوند، وسایل پلاستیکی کوچک و نیم دایره ای هستند که برای تغییر شکل انحنای قرنیه وارد قرنیه می شوند. با اصلاح شکل قرنیه، ICR ها می توانند بینایی را بهبود بخشند و آستیگماتیسم را کاهش دهند و در نتیجه کیفیت بینایی را افزایش دهند.

د) پیوند قرنیه: در موارد شدید قوز قرنیه که سایر درمان ها موثر نیستند، ممکن است پیوند قرنیه در نظر گرفته شود. این روش شامل جایگزینی قرنیه آسیب دیده با قرنیه اهداکننده سالم است. با این حال، پیوند قرنیه معمولاً برای موارد پیشرفته قوز قرنیه به دلیل خطرات و زمان بهبودی مرتبط است.

قوز قرنیه و عمل لیزیک

در عمل لیزیک و سایر جراحی‌هایی که با لیزر انجام می‌شوند (مانند پی آر کی، لازک و …)  با استفاده از لیزر، تغییر شکلی در قرنیه ایجاد می‌شود و بخشی از قرنیه برش خورده و جدا می‌شود. بنابراین پس از عمل لیزیک انتظار داریم تا قرنیه از حالت اول خود نازک‌تر شود. قوز قرنیه همانگونه که اشاره شد یک بیماری پیشرونده است که منجر به نازک‌تر شدن قرنیه می‌شود بنابراین همراهی تغییرات غیرقابل پیش‌بینی حاصل از قوز قرنیه و لیزیک می‌تواند منجر به آسیب‌های غیرقابل جبران به قرنیه شود. به همین دلیل عمل لیزیک برای افراد مبتلا به قوز قرنیه توصیه نمی‌شود.

نتیجه:

قوز قرنیه یک بیماری پیشرونده چشم است که نیاز به تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای جلوگیری از وخامت بیشتر و حفظ عملکرد بینایی دارد. با پیشرفت تکنولوژی و گزینه های مختلف درمانی موجود، افراد مبتلا به قوز قرنیه می توانند به بهبود بینایی و بهبود کیفیت زندگی دست یابند. اگر علائمی را تجربه کردید یا مشکوک به قوز قرنیه هستید، مهم است که با یک متخصص مراقبت از چشم برای ارزیابی کامل و برنامه درمانی شخصی مشورت کنید.