بیش فعالی، اصطلاحی که اغلب با انرژی بی حد و حصر و رفتار بی قرار همراه است، موضوعی است که بسیاری را گیج می کند. در حالی که افراد مبتلا به بیش فعالی انرژی فراوانی از خود نشان می دهند، درک پیچیدگی ها و چالش های بالقوه ای که افراد مبتلا به این بیماری با آن مواجه هستند ضروری است. در این مقاله، ما به حوزه بیش فعالی می پردازیم، تعریف آن، علائم رایج، علل زمینه ای و استراتژی های مدیریتی را بررسی می کنیم.

شناخت بیش فعالی:

بیش فعالی، همچنین به عنوان اختلال نقص توجه (ADHD) شناخته می شود، یک اختلال عصبی-رشدی است که هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد وبا الگوهای مداوم بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی مشخص می شود که برای مرحله رشد فرد بیش از حد تلقی می شود.

شناخت علائم:

بی توجهی: افراد مبتلا به بیش فعالی اغلب برای تمرکز تلاش می کنند، به راحتی حواسشان پرت می شود و در سازماندهی وظایف یا پیروی از دستورالعمل ها مشکل دارند.

تکانشگری: ممکن است بدون فکر عمل کنند، مکالمات را قطع کنند یا در انتظار نوبت خود مشکل داشته باشند.

بیش فعالی: این علامت به صورت بی قراری،پیچ خوردن یا در حرکت بودن، صحبت بیش از حد یا ناتوانی در نشستن طولانی مدت ظاهر می شود.

علل بیش فعالی:

ژنتیک: تحقیقات نشان می دهد که ژنتیک نقش مهمی در ایجاد بیش فعالی دارد. داشتن یک خویشاوند نزدیک مبتلا به ADHD احتمال ابتلای فرد به این بیماری را افزایش می دهد.

عدم تعادل عصبی شیمیایی: عدم تعادل خاصی در انتقال دهنده های عصبی، مانند دوپامین و نوراپی نفرین، با علائم بیش فعالی مرتبط است.

عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض سموم قبل از تولد، زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد و سطوح بالای قرار گرفتن در معرض سرب عوامل محیطی بالقوه ای هستند که در ایجاد بیش فعالی نقش دارند.

تشخیص و ارزیابی:

تشخیص بیش فعالی شامل یک ارزیابی جامع است که توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی انجام می شود. این فرآیند معمولاً شامل جمع‌آوری اطلاعات از منابع متعدد مانند والدین، معلمان و خود فرد است. ابزارهای ارزیابی مانند پرسشنامه، مقیاس های رتبه بندی و مشاهدات رفتاری برای ارزیابی وجود و شدت علائم ADHD استفاده می شود. بسیار مهم است که سایر شرایط پزشکی یا روانشناختی احتمالی را که ممکن است تقلید یا همزیستی با ADHD باشد، رد کنید.

رابطه افسردگی و ADHD

اگر شما یا فرزندتان ADHD داشته باشید، احتمال وقوع افسردگی نیز برای شما بیشتر می‌شود. در حقیقت میزان افسردگی اساسی در کودکان دارای ADHD بیش از پنج برابر کودکان بدون این اختلال است. علاوه بر کودکان، در حدود ۳۱ درصد از بزرگسالان مبتلا به ADHD ، افسردگی هم مشاهده شده است.  این موضوع ممکن است احساس دوگانه‌ی ناعادلانه‌ای را برای شما به همراه داشته باشد، اما باید بدانید که درمان برای هر دو مشکل (افسردگی و ADHD)، ابزارهایی موجود است. این درمان‌ها اغلب با هم همپوشانی دارند. صحبت درمانی می‌تواند به درمان هر دو شرایط کمک کند. هم چنین برخی داروهای ضد افسردگی مثل بوپروپیون گاهی اوقات می‌توانند به کاهش علائم ADHD نیز کمک کنند. البته داشتن ADHD تضمین نمی‌کند که شما به افسردگی هم مبتلا خواهید شد، اما مهم است که بدانید این احتمال وجود دارد.

مدیریت بیش فعالی:

رویکرد چند رشته ای: مدیریت بیش فعالی معمولاً شامل یک رویکرد جامع شامل دارو، درمان و مداخلات رفتاری است.

دارو: داروهای محرک مانند متیل فنیدات یا آمفتامین ها معمولا برای کاهش علائم بیش فعالی با افزایش تمرکز و خودکنترلی تجویز می شوند.

رفتار درمانی: مداخلات رفتاری با هدف آموزش مهارت های جدید و مکانیسم های مقابله ای به افراد مبتلا به بیش فعالی انجام می شود. این شامل تکنیک هایی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، آموزش مهارت های اجتماعی و آموزش والدین است.

تعدیل سبک زندگی: تشویق به ورزش منظم، حفظ یک رژیم غذایی متعادل، ایجاد روال‌های منظم و ایجاد یک محیط ساختاریافته می‌تواند به مدیریت بیش فعالی کمک کند.

پشتیبانی و درک:

تقویت همدلی، شفقت و درک برای افراد مبتلا به بیش فعالی بسیار مهم است. آموزش خود و دیگران در مورد این بیماری می تواند به کاهش انگ و ایجاد یک محیط حمایتی برای افراد آسیب دیده کمک کند.

ارتباط آزاد و همکاری بین افراد مبتلا به بیش فعالی، خانواده های آنها، مربیان و متخصصان مراقبت های بهداشتی کلیدی برای مدیریت چالش های مرتبط با این بیماری است.

 

 

نتیجه:

بیش فعالی یک بیماری چند وجهی است که زندگی بسیاری از افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. با درک علائم، علل و راهبردهای مدیریتی موجود، می‌توانیم پشتیبانی و منابع لازم را برای مبتلایان به بیش‌فعالی فراهم کنیم. با مداخلات مناسب و محیط پرورشی، افراد مبتلا به بیش فعالی می توانند پیشرفت کنند و پتانسیل قابل توجه خود را در جهت دستیابی به موفقیت شخصی و حرفه ای هدایت کنند.