بیماری پارکینسون (PD) یک اختلال عصبی مزمن و پیشرونده است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری به افتخار دکتر جیمز پارکینسون، که برای اولین بار این بیماری را در سال 1817 توصیف کرد، نامگذاری شده است. در این مقاله، علائم، علل، تشخیص و گزینه های درمانی موجود برای بیماری پارکینسون را بررسی خواهیم کرد.

برای اینکه بهتر درک کنید بیماری پارکینسون چیست، ابتدا باید با مادهای به نام دوپامین آشنا شوید. دوپامین یک پیام رسان است که در بخشی از مغز به نام توده سیاه(Substantia Nigra) ساخته میشود. حرکات عضلانی بدن ما به وسیله دوپامین هماهنگ میشوند. در صورت ابتلا به پاركينسون، توده سیاه رفته رفته شروع به مردن میکند و ترشح دوپامین کاهش پیدا میکند. در صورتی که میزان دوپامین ترشح شده بین 60 تا 80 درصد کاهش یابد، علائم بیماری پارکینسون نمایان خواهند شد.

شایع ترین علائم حرکتی بیماری پارکینسون عبارتند از:

· لرزش: لرزش یا لرزش غیر ارادی که معمولاً از دست ها یا انگشتان شروع می شود

· برادیکینزی: کندی حرکت که منجر به سفتی و دشواری در شروع اعمال میشود

· سفتی: سفتی و مقاومت در برابر حرکت در عضلات

· بی ثباتی وضعیتی: اختلال در تعادل و هماهنگی که اغلب منجر به مشکل در راه رفتن می شود

علائم غیر حرکتی مرتبط با بیماری پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

· افسردگی و اضطراب

· اختلالات خواب

· اختلال شناختی و زوال عقل

· از دست دادن بویایی

· یبوست

علل و تشخیص

علت دقیق بیماری پارکینسون ناشناخته است. با این حال، اعتقاد بر این است که هر دو عامل ژنتیکی و محیطی در توسعه آن نقش دارند. جهش در ژنهای خاصی مانند ژنهای LRRK2 و PARKIN با موارد خانوادگی بیماری پارکینسون مرتبط است. تحقیقات نشان می دهد مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در خطر ابتلا به پارکینسون هستند واین بیماری معمولا بین 50 تا 60 سالگی در بیشتر بیماران ظاهر خواهد شد.

تشخیص بیماری پارکینسون می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا هیچ آزمایش قطعی در دسترس نیست. متخصصان و پزشکان برای تشخیص دقیق به سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی کامل و مشاهده علائم اعتماد می کنند. آزمایشهای اضافی، مانند اسکن وتصویربرداری مغز، ممکن است برای رد سایر شرایط و تأیید تشخیص PD انجام شود.

گزینه های درمانی

در حالی که در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، رویکردهای درمانی مختلف با هدف مدیریت علائم آن و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری انجام می شود.

داروها: رایج ترین درمان برای بیماری پارکینسون شامل داروهایی است که سطح دوپامین را در مغز افزایش می دهد. لوودوپا، آگونیستهای دوپامین و مهارکنندههای MAO-B معمولاً برای کمک به مدیریت علائم حرکتی تجویز میشوند.

تحریک عمیق مغز (DBS): در مواردی که داروها دیگر در کنترل علائم موثر نیستند، ممکن است DBS توصیه شود. این شامل کاشت دستگاهی است که تکانه های الکتریکی را به مناطق مورد نظر مغز می رساند و به کاهش علائم کمک می کند.

فیزیوتراپی: تمرینات بدنی و برنامههای توانبخشی میتوانند به بهبود تحرک، انعطافپذیری و سلامت کلی بدن افراد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کنند.

اصلاح سبک زندگی: اتخاذ یک سبک زندگی سالم می تواند تاثیر مثبتی داشته باشد. ورزش منظم، رژیم غذایی متعادل و تکنیک های مدیریت استرس برای مدیریت علائم و بهبود سلامت کلی مفید هستند.

حمایت و آموزش: پیوستن به گروههای حمایتی و جستجوی آموزش در مورد بیماری پارکینسون میتواند ابزارهای لازم را برای مقابله با چالشهای مرتبط با این بیماری در اختیار افراد و مراقبان آنها قرار دهد.

پیشگیری از بیماری پارکینسون

از آنجا که علت پارکینسون ناشناخته است، راه موثر و اثبات شده برای جلوگیری از این بیماری هنوز کشف نشده است.با این وجود بری تحقیقات نشان می دهد ورزش هوازی منظم،مصرف کافئین،نوشیدن چای سبزمی تواند در پیشگیری از پارکینسون مفید باشد.

نتیجه:

بیماری پارکینسون کشنده نیست اما با این حال، عوارض مربوط به پارکینسون میتواند طول عمر افراد مبتلا به بیماری را کوتاه کند. ابتلا به پارکینسون خطر ابتلا به برخی شرایط خطرناک مثل موارد زیر را افزایش میدهد:

· سقوط و زمین خوردن

· لخته شدن خون

· عفونت ریه

· انسداد در ریه

به طور کلی، مشخص نیست که چقدر پارکینسون امید به زندگی یک فرد را کاهش میدهد. خوشبختانه، بسیاری از افراد علیرغم ابتلا به پارکینسون، طول عمر طولانی را تجربه میکنند. برخی مطالعات نشان دادهاند که پارکینسون تنها در شرایطی طول عمر را کاهش میدهد قبل از 70 سالگی فرد را مبتلا کند. سطح تشخیص و چگونه واکنش بدن به داروها نیز از دیگر علائم تاثیرگذار در عاقبت بیماری پارکینسون به حساب میآیند.